تاثیر فروکتوز بر پاسخ agrp، انسولین و گلوکز پلاسمایی پس از یک جلسه فعالیت هوازی در مردان جوان

سابقه و هدف:آگوتی وابسته به پروتئین (agrp) یک پپتید اشتهاآور موثر بر تنظیم و تعادل انرژی است که به طور عمده در هسته های کمانی هیپوتالاموس بیان می شود. هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیرمصرف فروکتوز بر سطح agrp، انسولین و گلوکز پلاسما پس از یک جلسه فعالیت هوازی در مردان جوان دانشگاهی بود. مواد و روش­ها:12دانشجوی مرد غیرورزشکار (سن 37/1±33/21 سال ، وزن 89/8±25/74 کیلوگرم، قد 05/0±76/1متر و شاخص توده بدنی22/2±68/23 کیلوگرم بر متر مربع) به طور تصادفی به گروه های آب و فروکتوز تقسیم شدند. از آزمودنی ها خواسته شد تا فعالیت هوازی را با شدت 75 درصد حداکثر ضربان قلب انجام دهند. نمونه گیری خون در سه مرحله قبل، بلافاصله و 90 دقیقه پس از فعالیت گرفته شد.بلافاصله بعد از نمونه گیری دوم خون، مایعات قندی ( 5/1گرم فروکتوزبه ازای هر کیلوگرم وزن بدن و آب (با حجم برابر) داده شد. داده ها با استفاده از روش آماری آنالیز واریانس (اندازه گیری مکرر) و آزمون تعقیبی  lsdآنالیز شد. تفاوت معنی دار در سطح 05/0α< پذیرفته شد. یافته ها: سطح agrp پلاسما بلافاصله بعد از فعالیت در هر دو گروه افزایش یافته که این افزایش معنی دار نبوده است. 90 دقیقه بعد از فعالیت سطح agrp پلاسما در گروه فروکتوز نسبت به گروه آب کاهش معنی داری یافته بود. سطح گلوکز پلاسما در دوره 90 دقیقه بعد از فعالیت در گروه فروکتوز نسبت به گروه آب کاهش معنی دارییافت.  اگر چه در دوره 90 دقیقه بعد از فعالیت سطح انسولین پلاسما در گروه فروکتوز نسبت به گروه آب افزایش داشته ، ولی معنادار نبود. بحث و نتیجه گیری: یافته های تحقیق حاضر نشان می دهد قند خوراکی فروکتوز از طریق افزایش احتمالی انسولین توانسته است سطح افزایش یافته agrp بعد از فعالیت هوازی را کاهش دهد.